روزی که دلمو ، چشمامو ، هرچی تو خیالم بود، حتی زمزمه های زیر لبهامو دادم به شما، تا در ازاش اجازه داشته باشم خودمو منتظر شما بخونم و جسارت کنم و دوستون داشته باشم ، می دونستم دوست داشتن شما مثل دوست داشتن چیزها و کسای دیگه نیست ، می دونستم با کنار گذاشتن همه چیزم به بهترین چیز تو دنیا دارم می رسم ، با پا گذاشتن رو همه احساساتم به زیباترین حس دنیا که نه حتی بالاتر خواهم رسید ، ولی این انتظار داره طاقتم و طاق می کنه حالا می بینم سخت تر از چیزی ه که فکرشو می کردم ...
ولی این هم رسمش نیست ،
با یه تازه کاری که تازه داره بچگی هاشو کنار می ذاره ، با تازه کاری که همه عمر نه چندان بلندشو از وقتی یادشه و حس کرده می خواد کسی رو تو ذهنش حک کنه و دوست داشته باشه ، تنها به شما فکر کرده ، رسمش نیست این جور تا کنید
چی می شه کمی کمکم کنید ،آره میدونم من حالا با این سابقه ارادت باید خیلی محکم تر از این حرفها باشم
ولی نیستم این دنیا نمی ذاره باشم ،اشتباه می کنم و این اشتباه ها خیلی اذیتم می کنن،
آرزوم اینه که یه بنده مخلص باشم ، همه کارام خالصانه باشه ، می خوام این طور باشم ولی خودم که می دونم همیشه و همه جا نمی تونم ،انگار این ناخالصی ها شدن بخشی از وجودم مدام دارم به خودم نهیب می زنم هر وقت که احساس می کنم دارم دور می شم ، از شما از اون که بی نظیرترینه ، ولی چرا نمی شه مثل شما بود. هر چی از شما بیشتر می فهمم حس می کنم از شما دورترم و هیچوقت هم نمی تونم بهتون برسم ،
چطور می تونید این قدر صبور باشید ؟! من یه غم تو این دنیا دارم که در مقابل آنچه که شما تحمل می کنید شاید چیزی نباشه ولی تحملش برام خیلی سخته ، هر وقت به این موضوع فکر می کنم واقعا براتون غصه می خورم . دعا می کنم صبور باشید و خدا خودش کمکتون کنه ، دارم کم کم از گله ام صرفه نظر می کنم ،جای کمک به شما نباید توقع کمک داشته باشم ولی حق بدید من جز شما با کی می تونم حرف بزنم و از کی می تونم کمک بخوام ؟! پس منم یه جورایی حق دارم ،نه!
منو ببخشید و کمکم کنید
یا حق
منتظرم