در پناه تو

درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری کشیده ام که مپرس گشته ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده ام که مپرس

در پناه تو

درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری کشیده ام که مپرس گشته ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده ام که مپرس

چاره ای نیست باید پذیرفت !

یا الله

 

چاره ای نیست باید پذیرفت !

 

گلدان روی میز را آفت زده ! زیباست اما آفت زده ! هنوز باید آب اش دهی و منتظر بمانی ........

عکس مهربان ترین ... را خاک گرفته ! دوست داشتنی است اما غبار ... ! هنوز تماشایش می کنی و .....

دست نوشته های ارزشمندش را غم گرفته ! خواندنی است اما پنهان شده ! هنوز روی سینه ات می گذاری و ....

وووو ....................................................

 

 

چاره ای نیست باید پذیرفت !

باید پذیرفت که اینجا دنیاست ... حتی کوچک تر ، اینجا منظومه خورشید ماست ... و باز کوچک تر ، اینجا نقطه ای به نام زمین است ... و عجیب آنکه باز هم تنگ تر ، اینجا ................ و حتی باریک و تنگ تر ، اینجا دل ِ من است !

حال می فهمی چقدر کوچک است و چرا کم طاقت ام ؟؟؟

 

 

حال باز دورتر شو ... به جرم سختی دلی که قطره ای هم نیست ! و من در عجب که از ذره ای پاره پاره شده، انتظار دریا بودن چگونه طلبی ؟!؟!؟!

 

عجب کودک غافلی هستی !!


الله مهربان

سلام

 

 

نگاه که می کنی جزمنی نیست !

و حیرانی از اینکه او چرا اب بدوش و چتر در دست، از گرما و سرما، از باران و افتاب ...

 

نگاه که میکنی جز شکوه نیست !

و در عجبی که چرا باز  تو رو جست و یافت و تیمار کرد و ....

 


وقتی در پس کوچه ها برای یافتن بهتر از او، دست اش را رها کردی و با چرخ و فلکی به بازی مشغول ...

دلش گرفت ! مگر تمام لحظه ها را با تو بازی زندگی نمی کرد ؟!

گریختی و از یاد بردی دستان خالی ات را از او .... با چشمان بسته به دنبال صداهای غریبه بازی تازه ای را شروع کردی ... دویدی تا بیابی و بگیری و برنده بازی شوی ... رسیدی و گرفتی و برنده نشدی ! کسی چشمانت را نگشود ... باز دور بعد ، با امیدی دیگر و باز بازنده !

و او پا به پای افتادن ها و شکستن ها و خستگی ات با تو دوید و نان بر دهانت گذاشت که طاقت بیاری و طاقت بیاری و....

شب بود و تازه فهمیدی که تنهایی و برنده هیچ یک از بازی ها نشدی .... نه چرا برنده هم شدی اما جایزه یک مشت آب بود ! که در اوج تشنگی تمام شد ! در دم !

و شب بود

پیدایت کرد ... آرام آواز همیشگی را زمزمه کرد ... و تو به عادت راه را گریان و ترسان پیش رفتی ... سر به زیر وارد شدی و ترسیدی از تنبیه به حق ... اما او که خود تو را یافته و راه را نشانت داده بود ... انگار که هیچ ندیده و هیچ نکرده باشی گفت :

"چه خوب شد مرا یافتی ! دیگر تاب دوری ات را نداشتم !"

و تو باز مغرور از اینکه "مهربان ترین عالم" تو را دارد ! "به خود بالیدی" و ....

 

عجب کودک غافلی هستی !!

 

 

 

منتظر روی دیدار ندارد مولا !

شما بگویید نهایت یک نیازمند ِ همیشه گم شده بارگاه تان را !

به انتظارم ؟!

 

 

قرار من


الله

زمبن که دوتکه شد، بخشی از ان با سرعت در فضا پرتاب شد و من با همان تکه شتابان همراه شدم !

پرهیجان و مضطرب و بی قرار و ...

و همه در تکه دیگر با "آرامش" فقط به دور شدنم نگاه کردند

شاید هم در دل خندیدند و دیوانه نامیدندم، شاید!

 

 

و امروز من در ستاره ای جا گرفته ام ؛ سوزان و پرهیاهو و بی قرار ...

قرار ِ من زودتر بیا !

 

 

الله مهربان

 

یا رحمن

 

همیشه در درونم صدایی از جانب من فریاد می زند ... دوستت دارم!

و من همیشه در خود فرو رفته ام که مخاطب این فریاد همیشگی کیست ؟

 

دیروز، استاد فانوس گرفت تا مخاطب را ببینم ... او حتی سرورم ، مهدی عج هم نبود !

 

خود تو آن عشقی !

            الله مهربان

                        مهربان مهربان

 

 

 

 

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای       رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای       رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدی       جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدم

گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری       شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدم

گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم       در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم

 

 

بین ما فاصله هست

یا رب النور





***

من بی قرار باشم و

              تو قرار باشی و

                          نباشی اینجا که نیستم

                                  بس که نیستی

                                     که بی قرار باشی و

                                              قرار باشی و

                                                        باشی...

 


در من شعری

       نوشته بر پوست آهویی

                                     عاشق...

                                              بی قرار...

                                                       بی یار...

        که می دود تمام مرا

                                     عاشق...

                                                 بی قرار...

                                                            بی یار...

 


درست همینجا که انگشت اشاره ی من

به اشاره ی انگشت تو خیره ماند

فهمیدم

  تو

خدایی

    و بین ما فاصله هست ..


(کامران رسول زاده )


خیلی شادم

به نام الله

سلام مولا

 

 

 

تصویر آن سوی پنجره محو شده بود و من ترسیده بودم که ...

اما مشکل گرد روی پنجره بود

اون گل هنوز زنده است و شاداب

 

شادم ... خیلی شاد!



عاشقی مبارک

 

یا مهدی (عج)

سلام

 

 

 

 

دارم کم کم متوجه معنی همه اتفاقات این روزا می شم

تکرار همه روزای گذشته، سال گذشته در همین موقع ....

 

سال گذشته این موقع رو به روی خونه ای نشسته بودم که .... که همه چی داشتم اما تشنه بودم و پر از تمنا ... برای روزهای بعدی که از اون هم نور دور بودم می ترسیدم و فقط یک چیز می خواستم .......... آخ که چه روزایی بود

دلگیر بودم ازش وقتی راهی سفر شدم .... دلگیر اما شاد .... شاد از اینکه حتی اگر فراموش کرده بوده اما حالا دعوت شدم به خونه اش .... با خودم می گفتم توی خونه خودش که دیگه نمی تونه تحویل ام نگیره ...

نزدیک صبح بود که رسیدیم ... قدم های عجیبی بود اون قدم های آخر سفر! چند قدم دیگه مانده بود ... تا چه ؟ هم می دانستم و هم نه .... به دیدار کسی می رفتم که همیشه در کنارم بود ... حتی در همون لحظه های پراضطراب!

 

" نزدیک می شوی ... دیگر نیاز به قدم بعدی نیست ...  می توانی ببینی ... همه شکوه یار را ... اما نگاه نمی کنی و جلو می روی ... گویا نزدیک تر می توان شد ... به آنکه همیشه نزدیک بوده .... چند قدم دیگر ... باید سر را بالا گرفت و دید .... دیگر تاب ندیدین و جلو رفتن نیست ... یکباره خانه ای ساده ، زیبا ، وزین ، با وقار،  محجوب ، زیبا ، زیبا، زیبا .....در مقابلت به اسمان می رود ... حس میکنی ساده تر از تصورت است ... مهربان تر ... صمیمی تر ... می خواهی در آغوش بگیری همه عظمت و آرامش اش را ... سجده میکنی برای سپاس از این دعوت .... اما چشم ها تشنه دیدن هستند ... باز سر بر می اری و نگاه می کنی بی اختیار می خواهی بگردی به دور قبله نور ... به دور این همه زیبایی و عظمت .......... "

 

نوشته های اون روزا رو هنوز دوست دارم .... پر از شادی و غم هر روز ساعتها روبروی اون در زرین می نشستم و حرف می زدم ... انگار واقعا نزدیک تر بودی ... منتظر بودم در رو باز کنی و دعوتم کنی به یک جرعه عشق ناب ...

 

یادمه همه در همون سجده اول همه آرزو هاشون رو خواسته بودن ! اما سه روز گذشته بود و من هنوز محو تماشا بودم و هر بار فراموش می کردم اجازه دارم چیزی بخوام!

استاد گفته بود اون چیزی بهت داده خواهد شد که تمام وجودت طالب اون باشه و بخواد .... هر قدر هم سعی کنی چیزی رو به زبان آرزو کنی فایده نداره ... آرزوی واقعی رو دلت می گه ... منتظر بودم دلم خواسته اش رو بگه

 

یادم رفته بود ازت گله دارم ... فقط شاد بودم و راضی از هرچه برام خواسته بودی .... اما دلم بالاخره چشم دوخت به سیاهی اون پرده و خواست با فریاد بگه .... اشک ها مجال ندادن و قبل از صدا همه چی رو گفتن ... می خواستم برای ظهور دعا کنم ولی برای انتظار دعا کردم .... خواستم واسطه شی تا آقا منتظرش رو بپذیره ... کمک خواستم تا یار باشم نه ... خواستم کمک کنی تا زودتر برسم بالای این قله که آقا راهیم کرده بود برای بالا رفتن ازش .... خواستم عاشق باشم و معشوقم منو بپذیره

 

اون روزا همش اشک بود و تمنا .... چه عهدهایی بستم ! چه قول هایی !

 

و حالا در سالگرد اون روز دوباره عاشق شدم

بعد از یک سال درست یک سال ، شاید بشه گفت یک قدم به آرزوم نزدیک ترم کردی

 

آقا جونم :

 

بی تو کدوم ستاره پا به شبم بزاره

ابر کدوم آسمون رو تشنگی ام بیاره

بی تو چی مونده با من، جز یه صدای خسته

جز یه نگاه خاموش جز یه دل شکسته

 

 

پر زدی و ندیدی بال سفر نداشتم

گفتی رها شو اما من دیگه پر نداشتم

کوه غم و رو شونه ام دیدی و برنداشتی

من با تو زنده بودم اما خبر نداشتی

 

 

کی می دونه چی گذشت تو این چند هفته بی قراری و تردید و دلتنگی

اما اما اما

می ارزید به این عاشق شدن دوباره

آخ که چه لذتی داره دوباره عاشق شدن

چه انرژی می ده این عهد دوباره

 

دلم می خواست جشن این عاشقی دوباره رو توی خونه تو می گرفتم خدای مهربونم

مستانه به دورت می گشتم و با همه وجود فریاد الله اکبر سر می دادم

 

 

باز هم این چشم ابری با من است

خانه با فانوس اشکم روشن است

 

 

اما این اشک دیگه با گله همراه نیست . این دوری کوتاه خوب ادبم کرده

 

 

این ها رو می نویسم تا یادم بمونه ... و برنامه ای برای روزهای اینده ام باشه

 

 

رفتارهای خودم رو هم خیلی مرور کردم .... جالب بود برام ... انگار هر کاری یه رسمی داره و قانون های مربوط به خودش رو هم .... اما وقتی در مورد خودمون اجرا می شه شاکی می شیم ازش در حالی که خودمون هم برای دیکران اونها رو اجرا می کنیم ... خود من هر وقت کسی ادعای ارادت و علاقه اش می شه حتما به نحوی فرصتی ایجاد می کنم که خودش بفهمه داره راست می گه یا فقط ادعاست ... یه فرصت برای کنار کشیدن و فراموش کردن ادعاهاش ... اینبار خودم بودم که برای ادعا هام امتحان می شدم و چه پر توقع شاکی شده بودم و انتظار داشتم ........ بماند

اما می خوام ثابت کنم ادعا نیست و حقیقت داره

 

درسته رسیدم بالای یه قله تو دوردست هایی که شاید هیچ کس راهش به این سمت ها نیافته اما معنی اش این نیست که فراموش شدم یا اشتباه اومدم ... اینجا مناسب ترین جا برای شروع پروازه

دیگه روی زمین راه رفتن متو نزدیک نمی کنه باید پرواز کنم

اگر من توانش رو ندارم این مشکل عشقم نیست ... مشکل منه که باید حل اش کنم

و من دارم آماده می شم

آماده ساختن بال هایی برای پریدن ... می دونم کار ساده ای نیست ... اما شروع می کنم ... البته قبل اش باید کمی آپ دیت بشم ... این سفر و سختی هاش باعث خیلی غفلت ها شده ... بخشی از دونسته هام با تخیلاتم قاطی پاتی شده باید پاک سازی کنم .... باید در مرود عشقم هم بیشتر بدونم ... برای جهت یابی در پرواز خیلی ضروری ِ  ... باید خودم رو هم حسابی مطالعه کنم ... آخه اون بالها باید تحمل منو داشته باشن و مناسب من باشن .... باید وسایل رو تهیه کنم ... نمی دونم کی این بالها درست بشن و بشه پرواز کرد اما حالا حداقل می دونم باید از کجا شروع کرد

 

شاید از مراحل ساخت این بالها باز بنویسم ... این بالها برنامه همه زندگی من خواهند بود

 

 

بزار خیال کنم هنوز ترانه هام و می شنوی

هنوز هوامو داری و هنوز صدامومی شنوی

 

 

 

سر وازگون، تن غرق خون، افتان و خیزان امده

خواهد که جان پیشش رود، جانان در اغوشش رود، دنیا فراموشش شود

مست است  و مهمان امده

دل نیست این دیوانه است

دیوانه جانانه است

پر درد و پر افسانه است

...........

 

 

بپذیر

فقط همین

منتظر