رفتست قرارم

چون صید به دام تو به هر لحظه شکارم

ای تحفه نگارم

از دوری صیاد دگر تاب نیارم

رفتست قرارم

چون آهوی گمگشته به هر گوشه دوانم

تا دام در آغوش نگیرم نگرانم

از ناوک مژگان چو تو صد تیر پرانی

بر دل بنشانی

چون پرتو خورشید اگر رو بکشانی

وای از شب تارم

در بند و گرفتار بر آن سلسله مویم

از دیده ره کوی تو با عشق بشویم

با حال نزارم

برخیز که داد از من بیچاره ستانی

بنشین که شرر بر دل تنگم بنشانی

تا آن لب شیرین به سخن باز گشایی

خوش جلوه نمایی

ای برده ام آه از دل عشاق کجایی

تا سجده گذارم

گر بوی تو را باد به منزل برساند

جانم برهاند

ور نه  ز وجودم اثری هیچ نماند

جز گرد و غبارم

           وقتست که باز آیی

                                 ما منتظرم