افتاد از بلندترین بامی که تا اون لحظه دیده بود
پرنده کوچکی که برای اولین بار سراز لانه اش بیرون می اورد
اولش ترسید
خیلی زیاد
دیگه داشت همه چی تموم می شد
نزدیک رسیدن به زمین که مساوی رسیدن به مرگ بود
اما یه لحظه حس کرد اون قدرتی داره که قبلا ازش بی خبر بود
یه چیزی تو ناخوداگاهش گفت
بال بزن بالهاتو بازکن
تو هم از جنس اون پرنده هایی هستی که هر روز حسرتشون رو می خوردی
فقط بال بزن تو می تونی
و شاید برای اولین بار به حرف دلش گوش کرد
و برای اولین بار یه تجربه فراموش نشدنی
اون پرواز کرد
با اولین اشتباه به بهترین تجربه رسید
در اولین سقوط اوج رو دید
پرواز کرد
پرواز کرد
حالا دیگه خونش بلندترین بام دنیا نیست
اون تا قلب آسمون می تونه بالا بره
اون حالا به قدرت بالهاش ایمان داره
و به کسی که این قدرت رو بهش داده
ولی هنوز کسی تو این آسمون کمه
کسی که این سقف آسمون رو برداره تا بتونه بالاتر بره
تا بی نهایت
ولی اون میاد
و من باز منتظرم
فصل یار و یاد و فصل باد شد
فصل باریدن به یاد مرگ گل
فصل رقصیدن به یاد یار شد
فصل بوئیدن ولی بی تو شدن
فصل رنگ و شادی با غم شدن
این خزان آمد چراغم را گرفت
این خزان آفتاب داغم را گرفت
باد تند خاکسترم را هم ببرد
باد پائیزی نگارم را ببرد
گرچه می آید به دنبالش بهار
باد آمد، خیالش هم ببرد
پرسیدم دوری یا نزدیک
با فریاد صدات کنم یا نجوام رو میشنوی
و تو گفتی
من همون صدای فریاد و اشک تو نجواهات هستم
و من دوباره
مثل همیشه
فقط شرمنده از سئوالم شدم
ولی حالا می دونم وقتی داشتم چشمامی رو که پر از اشک بود به یادت می بستم
تو توش بودی و شاید توخود اون اشکها بودی
امروز
درست بین شب سیاه و طلوع دوباره
وقتی همه هنوز تو همون شب بودن
اومدی
خودت که نه
یه نسیم از طرف تو
و همه دلمو پر از احساس قشنگ حضورت کرد
چطور می تونم اندازه خوبیت رو بگم
وقتی
به کسی که فقط از نبودت گله میکنه
هدیه می دی و اصلا به روش نمی اری که چی شنیدی
عزیزترین من منتظرم